"Volwassenen"

Blijkbaar heb ik zoveel irritatie vastgekoekt zitten aan mijn hersenpan. Soms is daar alleen wat drank voor nodig om de boel los te weken. Dan komen de ideetjes door en worden de frustraties zichtbaar. Waar ik mij namelijk al langere tijd over verbaas is het gedrag van "volwassenen". Ik dacht namelijk altijd als kleine jongen dat als je oud werd een bepaald stadium bereikte en dat heet dan volwassen. Ik dacht als dreumel dat je dan ook daadwerkelijk anders ging handelen en je ook echt hiernaar gedroeg. Nu ik eenmaal zelf, volgens mijn paspoort, volwassen ben, blijkt heel die fantasie die ik had als kind één grote leugen te zijn. Het lijkt zelfs of volwassenen soms alleen maar kinderachtiger worden. Ik ken bijvoorbeeld iemand die naar mijn mening zo rot is dat haar hart begint te gisten. Die doet er alles aan om zelf maar niet de schuld te krijgen. Een kind is vaak nog zo eerlijk zijn fouten te erkennen en sorry te zeggen, maar in het grote mensen leven zijn mensen nogal snel geneigd de fout bij een ander neer te leggen of doodleuk te liegen, zolang ze er zelf maar beter uit komen. Ik blijf dus voorlopig ook nog gewoon mooi een kind, maar dan vooral in het weekend en soms doordeweeks, maar dan in de avond...